γράφτηκε
στον Τοίχο
25.1.21
-
0
Comments
Έτυχε παλιός καλός μου φίλος, εν ενεργεία υπουργός της δικτατορίας, να (φιλοφροσύνης ένεκα) με επισκεφτεί στο σπίτι μου, και μετά τις ανοστίλες των πρώτων τσιριμόνιων με ρώτησε: «Πώς είδες, Γιάννη, την κατάργηση της Δημοκρατίας με τη Δικτατορία του Παπαδόπουλου;»
Του απάντησα: «Απλούστατα, δεν έβαλα τη γάτα μου να κλάψει!»
– «…Τη γάτα σου;», μου κάνει παιζόμενος "επί ξυρού ακμής" αν έπρεπε να παραξενευτεί ή να σωπάσει.
– «Ναι», ξαναλέω, «Το είπε αυτό και… ο Σοπενχάουερ!»
– «…Ο Σοπενχάουερ;!..» μου λέει, «Τι είπε;»
– Έχω ό,τι έχασα!
– Μαθές;
– Μαθές, αν χάσει κανείς το ωραίο του ρολόι, τότε το έχει καημό σ’ όλον το βίο του. Τότε θυμάται ότι δεν το ’χει… Ο παλιός εκείνος δάσκαλος που όταν τον έπιασε ψιλή βροχούλα κι έκαμε την κατηγορηματική κίνηση των δυο χεριών του στον αέρα ν’ ανοίξει την ομπρέλα του, τότε κατάλαβε ότι δεν την είχε αλλά την ξέχασε στο σπίτι του. Πριν δεν το ήξερε. Κανείς δεν λέει «Ωχ, έχω υγείαν!» Μόνο όταν τη χάσει (και το παράδειγμα της ομπρέλας είναι ένα χάσιμο), τότε μόνο καταλαβαίνει ότι την έχασε.
– «Αχ, τι ωραίο!», μου κάνει ο φίλος μου.
– «Και… αχ, τι αντίσκατο!», του λέω.
(Εδώ, μικρή σιωπή και των δυο μας).
– Τη Δημοκρατία που μου τσαμπούνησες ποτέ μας δεν την είδαμε οι Έλληνες. Δεν χάνει κανείς ό,τι δεν έχει. Και να…ο Σοπενχάουερ κι η γάτα μου!
Ο φίλος μου φάνηκε σκεφτόμενος βαθιά. Ύστερα, «Μπράβο!», μου κάνει, «μαίτρ (και στο σημείο τον διέκοψα: «μέτρις να λες!» -του λέω- «τώρα εξακολούθα!») …όταν μιλάς! Έτσι ήσουν και στον πόλεμο!...»
Φαίνεται ότι κάτι είχε ακούσει περί… ήρωες!
–«Ναι!», λέω, «Και ακόμη γενναιότερος!»
–Το ξέρω!
–Κι εγώ! Χρειάζεται πολλή γενναιότητα …να το βάνεις στα πόδια από τα "πεδία της τιμής", για να σώσεις τη ζωή σου! Έτσι μού ’ρθε εν …θεόμουρλο βόλι "μάουζερ"… στο σβέρκο μου! Κι έγινα… ήρωας! Αλλά κανείς δεν σκέφτηκε τι γύρευε αυτό το τραύμα μου κατάσβερκα; Κανείς! …Ήμουν μόνο ήρωας!
– «Χμ!...», έκανε ο κ. υπουργός.
– «Αλλά…» εξακολούθησα, «…αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες -θα βρουν τον μπελά τους! Θα τους καταπιούν με τα ρούχα τους, όπως ο πελαργός του μύθου τους βατράχους… Το δε γεγονός ότι στους πολέμους αλληλοσφάζονται άνθρωποι ολότελα αναμεταξύ τους άγνωστοι, δεν λέει ότι σκοτώνονται για ξένα συμφέροντα; Υπό την έννοια αυτήν τι άλλο μπορεί να είναι οι πόλεμοι, παρά πόλεμοι εμφύλιοι; Κατά τη διεθνή συμφωνία, οι αιχμάλωτοι πολέμου τυγχάνουν τον ίδιο τρόπο ζωής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας με των εχθρών τους. Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο των χαρακωμάτων οι αντίπαλοι φαντάροι προσχωρούσαν οι μεν στους δε ή αντάλλαζαν μεταξύ τους φιλοφρονήσεις, τσιγάρα και κονσέρβες!... Τι άλλο μπορεί να λέει αυτό παρά ότι οι αλληλοσκοτωνόμενοι ήσαν ομολογητές κοινής τύχης, αδελφοί εν δυστυχία;
Ποια Δόξα και τιμή, αυτά τα πράσινα άλογα μάς τσαμπουνάνε και ποια Ζήτω; Μεγαλύτερη Δόξα και τιμή από τη Δόξα της ίδιας της ζωής μας υπάρχει άλλη; Ποιο Ζήτω μπορεί να είναι καλύτερο από τα Ζήτω μας στον Ήλιο και στην Πούλια, από των σταφυλιών τον τρύγο και
«της Κυριακής το ξύπνημα
με λιώνει, με τρελαίνει
– ν’ αλλάζουνε οι κοπελιές
κι ο Άγιος να σημαίνει!»
όπως στο αιώνιο Τσάντε του τραγουδάει ο σιορ-Διονύσιος – της πάνος:
Παιδιά! Ζήτω η ζωή – όξω οι Αμερικάνοι!
Χαλκίδα
15 του Νοέμβρη 1977
Το μικρό αυτό πεζό δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις 25.12.1977, συνοδεύοντας άρθρο της Έλλης Αλεξίου για τα πενηντάχρονα του Σκαρίμπα στα ελληνικά γράμματα. Δεν ξέρω αν έχει συμπεριληφθεί σε βιβλίο –πάντως ο Σκαρίμπας έβγαλε κι άλλα βιβλία από τότε. Ευχαριστώ τον φίλο Ουντάρνικο για την πληκτρολόγηση. Η λέξη στην προτελευταία αράδα που σημειώνεται με κόκκινο ήταν δυσανάγνωστη στο πρωτότυπο.
Ν.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου