Προσφατα
.

8.3.15

Ο ματωμένος Μάρτιος των γυναικών

Κατερίνα Γκαράνη
Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το "ισχυρό φύλο". Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά "ατυχήματα", πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από την κοινωνία των ανδρών όσο και από το οικείο τους περιβάλλον. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857. 
Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα "χρόνια πολλά" και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος.  Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.


Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο. Η φρίκη που αντίκρισαν οι Νεοϋορκέζοι πριν ακριβώς 100 χρόνια ήταν η αιτία να αλλάξουν ριζικά στην Αμερική οι συνθήκες εργασίας αλλά και να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων. 
Η πυρκαγιά στο εργοστάσιο γυναικείων πουκαμίσων της «Triangle Shirtwaist» είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 131 εργάτριες και 17 εργάτες με τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου, Max Blanck και Isaak Harris, είχαν στήσει στο πολυόροφο κτίριο του Asch Building ένα σύγχρονο χώρο εκμετάλλευσης δούλων οι οποίοι ήταν όλοι τους μετανάστες στην χώρα της «επαγγελίας». 
Στο εργοστάσιο δούλευαν 500 εργάτες ανάμεσα στους οποίους παιδιά που για ένα πενιχρό μεροκάματο έμπαιναν από την πόρτα το ξημέρωμα και έβγαιναν το βράδυ. Οι εργοστασιάρχες για να μην έχουν την έννοια ότι μπορεί κάποιος από τους εργάτες να κλέψει εμπόρευμα, αμπάρωναν τις πόρτες των ορόφων όταν οι μηχανές δούλευαν. 

Το χρονικό
Το απόγευμα του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1911 ξεσπάει φωτιά στον όγδοο όροφο του εργοστασίου και εργάτες αρχίζουν να φωνάζουν στους συναδέλφους τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Όσοι βρισκόταν όμως στον ένατο και δέκατο όροφο ήταν κλειδωμένοι και ο επιστάτης που είχε τα κλειδιά είχε ήδη εγκαταλείψει το κτίριο. 

Κάποιες από τις εργάτριες κατάφεραν να προλάβουν να φύγουν από τους φλεγόμενους ορόφους από το ασανσέρ που μετέφερε μόνο εμπορεύματα και κάποιες από την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα του κτιρίου, αλλά η φωτιά πήρε τέτοιες διαστάσεις που και κι αυτές οι έξοδοι διαφυγής έκλεισαν για όσους απέμειναν πίσω. 

Οι εργοστασιάρχες που εκείνη την μέρα ήταν με τα παιδιά τους στο εργοστάσιο ήταν οι πρώτοι που έφυγαν και στεκόταν έξω από το κτίριο παρακολουθώντας την φρίκη που οι ίδιοι προκάλεσαν. 
Μέσα σε λίγα λεπτά οι Νεοϋορκέζοι μαζεύτηκαν για να δουν το πανδαιμόνιο που επικρατούσε αλλά και να αλλάξει την ήσυχη ζωή τους για πάντα. Στα παράθυρα των τελευταίων ορόφων οι εργάτριες στέκονταν όρθιες και κρατώντας η μία το χέρι της άλλης βουτούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανές. 
Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν ένας νεαρός άνδρας και ένα κορίτσι που αφού φιλήθηκαν έκαναν μαζί το τελευταίο μοιραίο βήμα. Η λεωφόρος των καφέ, των καταστημάτων και των εστιατορίων μέσα σε λίγα λεπτά έγινε μία αρένα νεκρών και η φρίκη δεν σταματούσε εκεί. Κάποιες από τις εργάτριες παρά την μοιραία πτώση κείτονταν ζωντανές, ακόμα και για 2 ώρες, αφήνοντας τα ουρλιαχτά τους να σημαδέψουν για πάντα την μέχρι τότε ήσυχη ζωής των πολιτών της Νέας Υόρκης. 

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ
Οι μετανάστριες εργάτριες και εργάτες δεν ήταν πια κάτι, αλλά ήταν άνθρωποι που πέθαιναν μπροστά τους για ένα μεροκάματο επιβίωσης. Από τους 148 μετανάστες εργάτες της πυρκαγιάς του «Triangle Shirtwaist Factory», οι έξι αναγνωρίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2011. 
Για εκατό χρόνια ήταν θαμμένοι το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαίωμα θρήνου συγγενών. Μόνο ένα θύμα ήταν 48 χρόνων, τα υπόλοιπα ήταν από 14 μέχρι 25 χρόνων. 
Η δίκη των ιδιοκτητών ξεκίνησε 9 μήνες αργότερα και με δικηγόρο τον Max Steuer, εύπορο γιο μεταναστών από την Αυστρία, κατάφεραν να αθωωθούν υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων φυγής ενώ πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία 60,000 δολάρια για ζημίες. 

Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια. 
Μπορεί η δικαιοσύνη να πούλησε και μεταθανάτια τα θύματα αυτού του μεγάλου εργατικού δυστυχήματος αλλά ο λαός έκανε λάβαρο το θάνατό τους και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη. 
Τον Οκτώβριο του 1911 ιδρύθηκε και η Αμερικανική Ένωση Ασφάλειας Μηχανικών η οποία είχε ως μέλημα την επιθεώρηση στους χώρους εργασίας της ασφάλειας του ανθρώπινου δυναμικού. 
Ανάμεσα στους μάρτυρες θεατές εκείνου του ματωμένου Σαββάτου ήταν και ένα πρόσωπο το οποίο στιγματίστηκε τόσο από την εικόνα απόγνωσης του θανάτου των εργατών που άλλαξε, όταν ήρθε η ώρα, όλη την εργατική νομοθεσία της Αμερικής. Η Φράνσις Πέρκινς, η πρώτη γυναίκα Γραμματέας Εργασίας των ΗΠΑ. Μία γυναίκα που δεν ξέχασε τις γυναίκες που η ανάγκη της εργασίας τις έκανε μάρτυρες δουλείας εις το όνομα του κέρδους.
« PREV
NEXT »

14 σχόλια

Ανώνυμος είπε...

Ημέρα της γυναίκας!Η πιο γελοία γιορτή επειδή αφορά το ένα απ τα δύο φύλα και γενικά τον άνθρωπο.Δηλαδή χρειαζόταν μια μέρα να γιορτάζει η γυναίκα,και τις υπόλοιπες να είναι κάτι άλλο,απροσδιόριστο.Για μένα μειώνει τη γυναίκα,τι πάει να πεί έχεις σήμερα τη γιορτή σου?Δε της αρκεί η ονομαστική εορτή της ή τα γενέθλια πρέπει να έχουμε ειδική γιορτή όπως λέμε..γιορτή των σκύλων,γιορτή της μεσογειακής φώκιας,γιορτή των λουλουδιών,ανοησίες ολκής.Για να λυμαίνονται κάποιοι εκατομμύρια ΜΕΣΩ ΟΗΕ και ΜΚΟ.Όλα ευφυολογήματα της νέας παγκόσμιας..αταξίας που αποπροσανατολίζει τις κοινωνίες από τα ουσιαστικά προβλήματα.Και τα ουσιαστικά είναι ότι αυτή η παγκόσμια τάξη λεηλατεί εισοδήματα,καταστρέφει χώρες,χρηματοδοτεί τζιχάντ,καταστρέφει θεσμούς αιώνιους.Αλλά εμείς το χαβά μας,γιορτή της γυναίκας,δώσε της ένα μάτσο λουλούδια να ικανοποιήσεςι την αυταρέσκεια της ανοησίας της.

Elpy είπε...

parta anonime misiguni tou kerata

https://ped203health2.wikispaces.com/file/view/moutza.jpg/405369952/moutza.jpg

ANGELA SCOUT είπε...

Συγκονιστικό και διαφωτιστικό άρθρο!

Ανώνυμος είπε...

Οι ιδιοκτήτες ήσαν οι:Max Blanck and Isaac Harris, εβραίοι από την ανατολική Ευρώπη. Συγγραφέα του ιστολογίου μην εγκρίνεις το σχόλιο, είναι αντισημητικό δεν το βλέπεις;

Ανώνυμος είπε...

Εφόσον το συγκεκριμένο συμβάν έλαβε χώρα στις 25/3, γιατί η μέρα γιορτάζεται στις 8;

Σύμφωνα και με τη wikipedia, άλλος είναι ο λόγος εορτασμού: https://en.wikipedia.org/wiki/International_Women's_Day

ΙΩΑΝΝΑ είπε...

Δεν λέει πουθενά οτι το συγκεκριμένο συμβάν είναι ο λόγος που γιορτάζεται στις 8/3. Διαβάζετε τα άρθρα προσεκτικά. ...το εν λογω συμβάν ηταν οι αφορμή για τις μετέπειτα κινητοποιησεις για τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών!

Unknown είπε...

πολυ κακογραμμενο, γεματο χρονικες ανακρίβειες, ότι να 'ναι

Ανώνυμος είπε...

Μιζεροι.. Σιγουρα δεν συμφωνω με τις γιορτες που διασπουν τον κοσμο και κατηγοριοποιουν ομαδες ανθρωπων.Αλλα ειστε μιζεροι.Κανετε ενα ενδιαφερον αρθρο με ιστορικα στοιχεια και το ξεκινατε με το πως το γιορταζουν οι γυναικες σημερα.Δηλαδη την πρωτομαγια πειραζει που παω για ουζακι στο Σουνιο?Τι πρεπει να παω με τους ανουσιες στην ανευ ουσια πορεια?Μιζεροι

Ανώνυμος είπε...

Ιωάννα, αντιγράφω από το άρθρο:
"Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα χρόνια πολλά και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος."

Και στη συνέχεια, όπως παραδεχτήκατε κι εσείς, ΔΕΝ εξηγείται τελικά τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου.

Πολύ λογικό...

Ανώνυμος είπε...

Φιλέ "ΑΝΩΝΥΜΕ ΕΊΠΕ"😂😂😂
ΔΕΝ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΈΝΑ ΚΑΤΕΒΑΤΟ ΣΑΝ ΚΑΊ ΣΕΝΑ....
ΑΛΛΑ ΜΑΥΤΟ Π ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ...
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΗΣΩ ΚΑΝ ΦΑΙΑ ΟΥΣΙΑ....

"ΕΊΣΑΙ Μ@Λ@Κ@Σ ΑΓΑΠΗΤΕ...."


Αθανασία Π.

Δήμητρα είπε...

Κατερίνα Γκαράνη
Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το "ισχυρό φύλο". Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά "ατυχήματα", πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από την κοινωνία των ανδρών όσο και από το οικείο τους περιβάλλον. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857.
Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα "χρόνια πολλά" και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος. Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.

Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο.
25ης Μαρτίου του 1911..................Το χρονικό.................

Ο ματωμένος Μάρτιος των γυναικών

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ
αλλά ο λαός έκανε λάβαρο το θάνατό τους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

Μια διόρθωση:
Το 1857 είναι μούφα-φάρσα- hoax.

Έχει ερευνηθεί και δεν υπήρξε ποτέ.
Κατασκευάστηκε to 1950 για πολιτικούς λόγους από αντίδραση λόγω Ψυχρού Πολέμου.

Κρίμα να το αναπαράγετε.

paelialucia είπε...

Οι παγκόσμιες ημέρες που έχει θεσπίσει ο ΟΗΕ δεν αφορούν γιορτές, αλλά "μνήμες" δηλαδή την υπενθύμιση ανοικτών - διεθνών - κοινωνικών ζητημάτων για τα οποία πρέπει να συνεχίσει να δραστηριοποιείται η παγκόσμια κοινότητα με απώτερο στόχο την ανθρώπινη ευημερία.

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

Επειδή από τα υπόλοιπα σχόλια βλέπω ότι το ανωτέρω μου μπορεί να παρεξηγηθεί, προσθέτω
ότι το 1857 δεν υπήρξε, είναι ψυχροπολεμικό κατασκεύασμα που αναπαράγεται μα δε συνέβη ποτέ. Μια από τις ερμηνείες για τη φάρσα περί 1857 είναι η προσπάθεια να αποκολληθεί ο εορτασμός από το σοβιετικό παρελθόν.

Όμως η ημέρα θεσμοθετήθηκε ως ημέρα σύμβολο για τις ταπεινώσεις αιώνων που είχαν υποστεί οι γυναίκες. Ως ημέρα αφετηρίας κι επανεκκίνησης για ένα καλύτερο αύριο. Πάνω απ' όλα ως ημέρα πένθους, περισυλλογής, σεβασμού και μνήμης για τις 129 εργάτριες που στις 8 Μαρτίου του 1908 κάηκαν ζωντανές στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας «Cotton» της Νέας Υόρκης.

Μία τραγωδία πρωτοφανούς βαρβαρότητας, εάν σκεφτεί κανείς ότι επί ώρες οι εργάτριες έψαχναν, αλλά τον τρόπο διαφυγής από το κτίριο που είχε σφραγίσει, με λοστούς και σιδερένιες μπάρες, ο ιδιοκτήτης του ως αντίποινα για την επ' αόριστον απεργία των υπαλλήλων του με την οποία στόχευαν απλώς στην επίτευξη καλύτερων συνθηκών εργασίας.

Πιο πολλά στο: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/03/f-word.html#ixzz4aoQDa7Al