γράφτηκε
στον Τοίχο
7.7.16
-
0
Comments
Είναι κάπως περίεργη η αμήχανη στιγμή που ανακαλύπτεις πως το κόκκινο και το μπλε χάπι τελικά ήταν το μεν πρώτο για τη πίεση το δεύτερο για κάτι αρρυθμίες-φτερουγίσματα. Επίσης ανακαλύπτεις πως ο Νίο ήταν ο Κιάνου Ριβς σε μια ταινία, όπως ένα βουνό μπορεί απλά να είναι... ένα βουνό, και οι φιλόδοξοι οπαδοί του, τελικά είναι πολυλογάδες των πληκτρολογίων που έχει κολλήσει η βελόνα στη φράση "κοίτα έξω από το Μάτριξ".
Να το κοιτάξω, ρε φίλε, δεν έχω αντίρρηση, αλλά εν τω μεταξύ υπάρχουν κάτι παρενέργειες από το χαπάκωμα...
Υπάρχει επίσης κι εκείνος η μαγκιά που πολλοί έχουν όσο πιστεύουν ακόμα πως το κόκκινο χάπι είναι για αλλού, μέχρι να ανακαλύψουν πως απλά είναι ένα χάπι που προκαλεί συχνότερο κατούρημα! Επίσης η νεαρή ηλικία σου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι πως πιάνεις στον αέρα τις σφαίρες που οι πράκτορες εκτοξεύουν επάνω σου σε αντίθεση με τη πιο ώριμη ηλικία που πετάγεσαι να πιάσεις όχι τις σφαίρες αλλά ένα πακέτο λογαριασμούς που εκσφενδονίζονται επάνω σου ανελέητα από εφορία και ΣΙΑ !
Δεν έχω καμμιά αντίρρηση να βγω από το σπήλαιο.. αλλά μισό.. εσύ που μου το επαναλαμβάνεις συνέχεια έχεις βγει δηλαδή; Π@παρια μάντολες! Η μόνη διαφορά που έχει ένας συνειδητοποιημένος από ένα χάπατο σ΄αυτό το πολιτισμό της χαβούζας είναι πως ο πρώτος είναι πιο θλιμμένος κι ο δεύτερος πιο χαζοχαρούμενος... Ο πρώτος τρώει τ΄αγγούρια και ζορίζεται κι ο δεύτερος τα τρώει και δροσίζεται. Επίσης ένας από τους λόγους που μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, πρέπει να είναι εκείνη η ηλίθια φράση που διαβάζω και ακούω παντού. Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και θα αγαπήσεις και τους άλλους μετά...
Μισό.. θέλω τώρα αμέσως μπροστά μου το δίποδο πίθηκο που αγαπάει ΚΑΙ τους άλλους εκτός από τον εαυτό του. Ρε φίλε, λίγο περισσότερο αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας θα κυκλοφοράμε σαν εκστασιασμένα ξόανα που κοιτάζονται στο καθρέφτη και τρελαίνονται. Τι να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας? Κάψουρα έχουμε μαζί του. Αυτός και τίποτα άλλο δεν υπάρχει από τη στιγμή που θα ανοίξουμε τα ρημάδια μέχρι που θα τα κλείσουμε. Τα υπόλοιπα που ακούς μπούρδες είναι, μικρές παραλλαγές για να μη βαριόμαστε αφάνταστα...
ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΜΕ πως αγαπάμε και κάτι περισσότερο από εμάς, πως κάποιος τα λέει καλύτερα, πως θαυμάζουμε κάποιον άλλο. Αγαπάμε, πιστεύουμε, θαυμάζουμε ό,τι ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΕΙ. Ό,τι ταιριάζει ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΤΣΟΥΝΑ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΜΕ και της δώσαμε μια ταυτότητα...
Υπάρχει επίσης το θεϊκό, η αρρώστια είναι μέσα στο μυαλό μας... Αν συγκεντρωθούμε και μιλήσουμε λέει με τον εαυτό μας θα ανακαλύψουμε και την αιτία της αρρώστιας μας... Helloooooooooooooo! Μήπως μπορείτε να μου πείτε, καλέ κύριε, πού είναι το μυαλό μου και ο εαυτός μου γιατί από όσο θυμάμαι ένας έτοιμος τυφλοσούρτης είναι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να κάνουμε σ΄αυτό το ταξίδι. Έτοιμο όνομα, έτοιμη θρησκεία, έτοιμη πατρίδα, έτοιμη οικογένεια, έτοιμο σχολείο, έτοιμες σπουδές, έτοιμη δουλειά, έτοιμοι νόμοι, εφορίες, φαΐ, σκατό... μήπως εσύ θυμάσαι να δημιούργησες κάτι που δεν υπήρχε ήδη; Μήπως θυμάσαι να έκανες κάτι που το σκέφτηκες πρώτος εσύ και δεν στο υπέδειξε κανένας; ΜΗΠΩΣ ΘΥΜΑΣΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΌΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ;
Έχω μια αμηχανία ...
Γιατί περνάει από το μυαλό μου μια πολύ ξενέρωτη σκέψη. Πως τάχα βγήκα από τη σπηλιά και αυτό που έξω ήταν αυτό που έβλεπα και μέσα. Τρελή κατάσταση. Κι είναι κι αυτή η ζέστη που βαράει κατακέφαλα τους .... λίγο βαρεμένους ήδη... Το μόνο αληθινό πράγμα ανάμεσα στη μυαλό μου, που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, και το σώμα, που την έχει αράξει στο περίφημο καναπέ του νεοέλληνα... είναι ο ανεμιστήρας...
Τώρα τι θα γίνει με όλα τα προβλήματα που έχουν πέσει επάνω μας λυσσασμένα;...
Μανιάνα ... μανιάνα βλέπουμε...
Γιατί τόσο κυνισμός θα μου πεις... Γιατί βλέπεις κάτι καλύτερο από έναν ελαφρύ με ολίγη κυνισμό; Είναι κάτι σαν προστασία στον οργανισμό όταν η παράνοια μεταμφιεσμένη σε λογική έχει γίνει κράτος και κυβερνάει τα πάντα. Μια προστασία όταν αντικρίζεις τα σφαχτά να πηγαίνουν ντουγρού στο χασάπη χωρίς κιχ... μια προστασία όταν ο τραγικός άνθρωπος ζει και υπάρχει πλέον μόνο από συνήθεια ανάσας και φόβο μη ύπαρξης.
Η κοινωνία που ζούμε είναι πολύ άρρωστη. Πιο άρρωστη από οποιαδήποτε άλλη φάση της μακριάς πορείας της....
Ένας αχταρμάς από κοιμισμένους χρήσιμους ηλίθιους και αφυπνισμένους νάρκισσους και φύση τεμπέληδες.... Οι μεν υπακούν και σκάβουν το τάφο τους ολημερίς κι ολονυχτίς οι δε φαντασιώνονται πως είναι κάτι περισσότερο από ένα ακόμα τούβλο στο τοίχο...
Υπάρχει λύση;
Ναι. Να κόψεις τον ομφάλιο λώρο της παραμύθας. Της κάθε παραμύθας.
Δεν χρειαζόμαστε παραμύθια να μας κοιμίσουν ακόμα πιο βαθιά.
Αλήθειες που πονάνε χρειαζόμαστε. Ένα γερό χαστούκι στη μούρη χρειαζόμαστε.
Μια ταπείνωση, ένα ξέσκισμα του προσωπείου να φανεί τι έχει απομείνει ...
Και μια αποδοχή πως ένα βουνό μπορεί απλά να είναι ένα γ@μημένο βουνό. ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ. Βάδισε το έτσι απλά. Σταμάτα αυτό το εκνευριστικό γιατί, γιατί, γιατί μαμά... ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου