Προσφατα
.

26.4.17

Η κραυγή της ψυχής

Η ταινία «Οι Εξομολογήσεις» (Le Confessioni, 2016, Iταλία) του σκηνοθέτη Roberto Ando είναι μια ιστορία θρίλερ με εξαιρετικά καυστικά σχόλια και εμβαθύνσεις στον ψυχικό κόσμο των πολιτικών που με τις αποφάσεις τους καθορίζουν τη μοίρα του πλανήτη. Το σασπένς κλιμακώνεται με την σταδιακή αποκάλυψη μέσω φλας-μπακ των πληροφοριών που μας δίνει η ταινία κατά τη διάρκειά της αλλά και με την σκιαγράφηση της φρικτής πραγματικότητας που ζούμε.
Ένας μοναχός είναι προσκεκλημένος σε μια διάσκεψη της ομάδας G8 που έχει συγκληθεί από τον διευθυντή του ΔΝΤ, σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο της Γερμανίας. Εκεί είναι προσυμφωνημένο να παρθεί μια σκληρή πολιτική απόφαση η οποία θα επηρεάσει τις ζωές των ανθρώπων όλου του πλανήτη αλλά κυρίως των φτωχότερων χωρών. Το πρώτο βράδυ μετά το δείπνο ο διευθυντής του ΔΝΤ θα ζητήσει από τον μοναχό εξομολόγηση. Την επόμενη μέρα θα βρεθεί νεκρός. Ο μοναχός που δεσμεύεται από το απόρρητο της εξομολόγησης, μέσω της γνώσης που έχει αποκτήσει είναι πλέον επικίνδυνος για την ομαλή έκβαση της συμφωνίας. 
Στην ταινία έρχονται αντιμέτωποι δύο κόσμοι: ο κόσμος των πολιτικών και ο κόσμος του μοναχού. Ο κόσμος των πολιτικών είναι ο κόσμος της ύλης. Οι πολιτικοί, μια μίξη αλαζονείας και μετριότητας είναι η προσωποποίηση της ανικανότητας. Μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσω της απάτης: επειδή στερούνε από τον κόσμο την ελπίδα τους δίνουν αυταπάτες ως αντάλλαγμα. Ελέγχονται εύκολα, όπως και τα κράτη τους από μεγαλύτερες δυνάμεις που μπορούν να τους καταστρέψουν ανά πάσα στιγμή. 
Αυτές οι μεγαλύτερες δυνάμεις είναι οι τράπεζες και η επιστήμη των οικονομολόγων. Οι τράπεζες, σύγχρονες μυστικές κοινωνίες βασισμένες στο μοντέλο της μαφίας δεν είναι υπόλογοι σε κανένα και κατέχουν ανυπολόγιστη δύναμη βασισμένη στο χρήμα που μπορεί να αγοράζει τις συνειδήσεις. Αναγκάζουν τους πολιτικούς να συμφωνούν όπως οι αφέντες τους υπηρέτες: «Ο αφέντης δεν φανερώνει το σκοπό του. Ο υπηρέτης κάνει ό,τι του λένε. Έτσι υπακούει δουλικά ματαιώνοντας την οποιαδήποτε πρόθεσή του». Προστατεύουν τράπεζες (ξένες) και καταδικάζουν τους ίδιους τους λαούς τους. Οι άκαρδοι τραπεζίτες, αυτοί οι απάνθρωποι επαγγελματίες, σκέφτονται το μέλλον χωρίς τις επιπτώσεις που οι αποφάσεις τους φέρνουν στο παρόν. Ένα μέλλον αβέβαιο αφού ούτε αυτοί γνωρίζουν τις συνέπειες του. 
Η δημοκρατία είναι ένα ακόμη ψέμα αφού υπάρχουν αποφάσεις για τις οποίες ούτε οι πολιτικοί ηγέτες ενημερώνονται ή ακόμα και αν γνωρίζουν δεν έχουν τη δύναμη να αποτρέψουν. Οι ιδέες των οικονομολόγων επιβάλλονται και επιβάλλουν θανατική καταδίκη σε εκατομμύρια ανθρώπους και σε ολόκληρα έθνη. Στους πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους ανάπτυξης, που προσκυνάνε σαν αποκάλυψη του θεού, λείπει μια βασική παράμετρος: αυτή της ανθρώπινης δυστυχίας. Λείπουν και οι λέξεις οι οποίες θα έπρεπε να εξηγούν τους λόγους. Αυτές αναλαμβάνουν να τις αντικαταστήσουν οι πολιτικοί με πομπώδεις εκφράσεις στερούμενες παντελώς νοήματος: «επιστροφή στην ανάπτυξη – ελεύθερες αγορές», «αντιστροφή της καμπύλης ανεργίας», «δημιουργική καταστροφή» κοκ. Ο μόνος σκοπός τους και πάλι η απάτη: θέλουν απλά να θολώσουν τα νερά για να κερδίσουν απλά χρόνο εφαρμόζοντας τις εντολές των αφεντικών τους. Το αντίτιμο που πληρώνουν για τις πράξεις τους αυτές είναι η δυστυχία. Γίνονται και οι ίδιοι δυστυχισμένοι (αν και λίγοι το αντιλαμβάνονται) αφού δεν έχουν ούτε χρόνο να ζήσουν, ούτε να νιώσουν τον πόνο – ξένο ή δικό τους. Δεν γνωρίζουν τον έρωτα παρά τον πληρωμένο ή τις εφήμερες σχέσεις. Απάνθρωποι υπάνθρωποι. 
Στον αντίποδα βρίσκεται ο κόσμος του μοναχού. Χωρίς ιδιοκτησία παρά μόνο το ρούχο και τα σανδάλια του αλλά με μια συνείδηση που δεν εξαγοράζεται. Η ίδια η ζωή του δεν ανήκει στον ίδιο. Ζει στην σιωπή απολαμβάνοντας το τραγούδι των πουλιών και παιδικά βιβλία. Έχει ανορθόδοξες ιδέες όπως ότι το να αυτοκτονείς για να σώσεις τους άλλους δεν αποτελεί αυτοκτονία. Σοφές συμβουλές για όποιον έχει τα αυτιά να ακούσει, όπως «το να ντρέπεσαι αποτελεί τιμή γιατί δείχνει συνείδηση», «κάποιες απώλειες είναι πολύ χειρότερες από τις οικονομικές» και «σε τέτοιες καταστάσεις αποτελεί προνόμιο να είσαι η μειοψηφία». Όταν τον απειλούν λέγοντας του ότι αν δεν μοιραστεί την εξομολόγηση του νεκρού θα καταρρεύσει ο πολιτισμός απαντά: «εσείς και εγώ εννοούμε διαφορετικά την έννοια του πολιτισμού». Όταν του εξηγούν ότι η «δημιουργική καταστροφή» υπάρχει και στη φύση με τη μορφή της φυσικής πυρκαγιάς σε ένα δάσος η οποία το ανανεώνει και του δίνει ζωή απαντά: «στον καπιταλισμό όμως υπάρχει και ο εμπρηστής». 
Η φιλοσοφία του είναι απλή όπως η ζωή του: «Μόνο η συμπόνοια με ενδιαφέρει, είναι το μόνο για το οποίο αξίζει να παλεύει κανείς». Στον επικήδειο λέει: «Φρικτά και ειδεχθή πράγματα συμβαίνουν καθημερινά. Ευτραφείς, πλούσιοι και κομψοί, γεμάτοι απάτη και πέρα απ’ όλα τα όρια κακόβουλοι άνθρωποι δεν προσβάλλουν την αιτία που δημιουργεί ορφανά, δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματα των φτωχών. Αλίμονο σε αυτούς που έχουν ξεχάσει τη δικαιοσύνη και την συμπόνοια γιατί θα μετρηθούνε με το μέτρο που μετράνε. Δεν αξίζουν αυτοί την τιμωρία;». 
Η ύλη και η λατρεία της από το σώμα φέρνει την δυστυχία. Αυτή απομόνωσε τον άνθρωπο στις πόλεις και τον οδήγησε στην συσσώρευση του πλούτου. Του έκλεισε τ’ αυτιά στη σοφία και τη γνώση οδηγώντας τον με την φιλαργυρία στην απομόνωση του εγωισμού του. Έτσι έχασε την ικανότητα να είναι σε μια κατάσταση ικανοποίησης και κατάντησε να βρίσκεται σε διαρκή ανησυχία για το αύριο και αυτά που αυτό θα φέρει. Οικοδομώντας τη δόξα του πάνω σε πτώματα άλλων, έχασε την απλότητα που στηρίζεται πάνω στην συμπόνοια. Χρησιμοποιώντας ως αποκλειστικό μέσο για τις επιδιώξεις του την απάτη ξέχασε ότι το μόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στις σκέψεις και τις πράξεις είναι η καρδιά του. Τώρα αυτή τραυματίζεται μέσα στη στενή φυλακή που βρίσκεται κλεισμένη προκαλώντας αφόρητο πόνο στην παραμελημένη του ψυχή. Και τι άλλο είναι η εξομολόγηση εκτός από την κραυγή αυτής της πονεμένης ψυχής;
« PREV
NEXT »

Δεν υπάρχουν σχόλια