γράφτηκε
στον Τοίχο
22.9.15
-
0
Comments
Η ταινία Ηλιθιοκρατία (Idiocracy, 2006) είναι μια σάτιρα επιστημονικής –όχι και τόσο- φαντασίας για μια μελλοντική δυστοπία. Μια ταινία συνήθως κριτικάρεται από δύο οπτικές γωνίες: την αισθητική (μορφή και καλλιτεχνική ποιότητα) και το περιεχόμενό της (ουσία και μήνυμα). Η συγκεκριμένη ως μια ταινία χαμηλού κόστους δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας για την αισθητική της πλευρά, ωστόσο η ουσία της αποτελεί πραγματική τροφή για τη σκέψη.
Η συντριπτική πλειοψηφία ταινιών επιστημονικής φαντασίας αρέσκονται στο να μας παρουσιάζουν τις μελλοντικές κοινωνίες ως πιο πολιτισμένες, τεχνολογικά πολύ πιο ανεπτυγμένες, που φυσικά απαρτίζονται από πολύ έξυπνους ανθρώπους.
Όμως, η ταινία μας ξεκινά υποστηρίζοντας ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος εμπιστεύτηκε τη ζωή του σε μηχανές και κοίταξε τη βόλεψή του αλλοιώθηκαν τα βασικά κριτήρια της φυσικής επιλογής που συνοψίζονται στο τρίπτυχο: γρηγοράδα, ευφυΐα και δύναμη. Και μέσω των γεννήσεων οι οποίες είναι πάντα μεγαλύτερες στη μερίδα του πληθυσμού που είναι συνήθως φτωχότερη και επειδή δεν είχαν τα μέσα για περισσότερη μόρφωση κατά λογική ακολουθία και λιγότερο καλλιεργημένη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος ζωής που μας έχει επιβληθεί οδηγεί σε μια ακούσια ευγονική – ή μάλλον καλύτερα δυσγονική.
Η υπόθεση απλή: ένας μέσος άνθρωπος της εποχής μας παίρνει μέρος σε ένα πείραμα κρυογονικής όπου καταψύχεται. Αφού το πείραμα είχε από καιρό ξεχαστεί, «ξυπνά» 500 χρόνια μετά σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου ανακαλύπτει ότι ο κόσμος έχει γίνει τόσο ηλίθιος που αυτός πλέον είναι με διαφορά ο εξυπνότερος άνθρωπος πάνω στη γη.
Η διαφήμιση, ο καταναλωτισμός και η υποκουλτούρα έχει στερήσει απ’ αυτήν την κοινωνία κάθε διανοητική περιέργεια και κοινωνική υπευθυνότητα, καθώς και έμφυτες έννοιες όπως δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα. Είπατε ότι κάτι σας θυμίζει; Ναι, πολλοί ένιωσαν έτσι και έφτασαν να λένε ότι αυτή είναι η μόνη ταινία που ξεκίνησε σαν κωμωδία και κατέληξε να είναι ντοκιμαντέρ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να γελάσεις με την καρδιά σου στα διάφορα ευτράπελα (ο πρόεδρος είναι ένας πρώην παλαιστής - ηθοποιός ερωτικών ταινιών) γιατί σου φέρνουν άμεσους παραλληλισμούς με την τωρινή κατάσταση και σκορπάν μια θλίψη για την κατάντια μας ως ανθρώπινο είδος που σου κόβει την όρεξη για γέλιο.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η ταινία είχε ολοκληρωθεί – σύμφωνα με το σκηνοθέτη Mike Judge από το 2005 – αλλά δεν προβλήθηκε παρά ένα χρόνο αργότερα, σε λιγοστές αίθουσες, με περιορισμένο αριθμό προβολών, απουσία κριτικών και παντελή έλλειψη διαφήμισης. Δεν γνωρίζουμε αν ο λόγος ήταν το γεγονός ότι κανένας δεν πίστεψε στην αξία της ή αν «ενόχλησε», αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να αποκτήσει με το πέρασμα των χρόνων ένα μεγάλο καλτ κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου