γράφτηκε
στον Τοίχο
4.3.21
-
0
Comments
Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...
Ποια είναι η Νταίζη Γαλιατσάτου;
«Ο ακτιβιστής δεν είναι γραφιάς. Δεν είναι αριβιστής. Δεν είναι σταρ. Δεν είναι πολιτικός. Δεν κάνει τον αρχηγό. Ο ακτιβιστής βάζει στόχους, δρα, αγωνίζεται μέχρι να πεθάνει στην αφάνεια. Αυτός είναι ο πραγματικός ακτιβιστής. Όλα τα άλλα δεν είναι ακτιβισμός αλλά πασαρέλα γ’ κατηγορίας.»
Η Νταίζη Γαλιατσάτου γεννήθηκε το 1951 κι από τότε δεν έχει σταματήσει να δρα, να αγωνίζεται ενεργά, με επιμονή και πάθος για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Με κοινό παρονομαστή τη δράση κατά του ρατσισμού, ένωσε την δεκαετία του 1980 τα γκέι κινήματα, ενώ φρόντισε ώστε να υπάρξει σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας απέναντι στα Τρανς άτομα, όντας και η ίδια τρανς άνδρας.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από σπουδές ιατρικής στην Ιταλία, φέρνει μαζί της εμπεριστατωμένη γνώση περί της ταυτότητας φύλου των τρανς ατόμων ενώ συστήνεται για πρώτη φορά και η ίδια ως τρανς άνδρας σε μία άτυπη συνεδρίαση του γκέι κινήματος το 1984, όπου ηγετική μορφή υπήρξε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Μάλιστα έχουν μείνει στην ιστορία του κινήματος οι έντονες διαμάχες και οι διαπληκτισμοί μεταξύ των δύο, Γαλιατσάτου και Βαλλιανάτου, μέσα από τις φλόγες των οποίων σφυρηλατήθηκε η πολύ δυνατή, αδερφική σχεδόν, φιλία που τους ενώνει μέχρι σήμερα παρά τη διαφορά απόψεων.
Η Νταίζη, από την πρώτη είσοδό της στο Κίνημα, επιδιώκει και επιτυγχάνει μέσα από συνεχή ενημέρωση την εννοιολογική εμπέδωση του όρου «Τρανς» διαχωρίζοντάς την από τον όρο «τραβεστί» που επικρατούσε έως εκείνη την εποχή και παρέπεμπε συνειρμικά σε άτομο που εκδίδεται.
Με πυγμή και λόγια ξεκάθαρα κατάφερε να δημιουργήσει μία ενωτική ομπρέλα όπου σκέπαζε τους πάντες: τα -έως τότε- γκετοποιημένα γκέι κινήματα της εποχής μα και τους συμμάχους τους, με σκοπό την αποφυγή του στιγματισμού και υψηλό στόχο την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους κατά των διακρίσεων.
Το ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας) που δυναμικά και ριζοσπαστικά υφίσταντο από το 1976, ανθεί επί των ημερών της. Όμως σχεδόν μία πενταετία αργότερα από την είσοδό της στο κίνημα υπήρξε διάσπαση που το αποδυνάμωσε, δημιουργώντας έντονο παρασκήνιο που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση της Νταίζη να αποχωρίσει από αυτό.
Για την ιστορία ας αναφέρουμε πως στρατηγικό ενωτικό ρόλο εκείνη την δύσκολη εποχή για το ΑΚΟΕ υποστήριξαν ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος και η Ειρήνη Πετροπούλου. Ειδικότερα, η Ειρήνη Πετροπούλου με σταθερότητα στα πιστεύω της και δυναμισμό σταδιακά εξέλιξε το κίνημα στην φυσική του συνέχεια, το σημερινό ΟΛΚΕ (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας).
Το 1993 η Νταίζη αναλαμβάνει και πάλι ενεργό δράση φέρνοντας στην Ελλάδα την Act Up όπου υπήρξε συνιδρύτρια μαζί με την Μελίνα Μερκούρη, τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και την Πάολα Ρεβενιώτη, μία οργάνωση αυτοχρηματοδοτούμενη που απαιτούσε μεταξύ άλλων και το δίκαιο των ασθενών με AIDS. Πίεζε να πραγματοποιηθούν έργα και δράσεις ώστε να έχουν καλύτερη αντιμετώπιση και σωστή περίθαλψη οι ασθενείς με AIDS, καθώς έως τότε αντιμετωπίζονταν τόσο από την κοινωνία όσο και από το ίδιο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ως μιάσματα.
Στα μεγαλύτερα επιτεύγματα της οργάνωσης ACT UP υπήρξαν η δημιουργία νέας μονάδας νοσηλείας στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός όπου περιθάλπονταν ασθενείς με AIDS και βεβαίως η αύξηση του Προνοιακού Επιδόματος για όλους τους Έλληνες.
Το 1995 κι αφού πραγματοποιήθηκαν όλα τα αιτήματα της οργάνωσης και οι στόχοι επιτεύχθηκαν, στην Act up φύσηξε αέρας διχασμού που μάλλον προέρχονταν από αθέμιτο ανταγωνισμό, επιθυμία για προσωπική προβολή κάποιων μελών και αριβιστική διάθεση κάτι που οδήγησε την Νταίζη Γαλιατσάτου να πάρει την απόφαση να αποσυρθεί.
Προτού αποχωρίσει αφήνοντας σε άλλους τον έλεγχο της οργάνωσης, εξέφρασε ως τελευταία επιθυμία η οργάνωση να μην δεχτεί ποτέ κρατική χρηματοδότηση και να μην συνθηκολογήσει με το ΚΕΛΠΝΟ και τους κρατικούς μηχανισμούς ώστε να διατηρήσει την αυτονομία και τον δυναμισμό της. Καμία από τις επιθυμίες της δυστυχώς δεν εισακούστηκε…
Σήμερα ζει εκτός Αθηνών διεκδικώντας μία καλύτερη ποιότητα ζωής, ανάμεσα στα ζώα της που τόσο αγαπά, δίχως να έχει πάψει ωστόσο να ασχολείται με τα κοινά και να είναι μάχιμη και σε πλήρη ετοιμότητα να σπεύσει οπουδήποτε η παρουσία της απαιτείται με γνώμονα πάντα το καλό των μειονοτήτων.
«Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν σταματάω ποτέ!»
Είναι η φράση της που μας παρακινεί να δράσουμε με σεβασμό στο παρελθόν και τους αγώνες όλων όσων προηγήθηκαν των ημερών μας, πλάθοντας ένα καλύτερο μέλλον, έχοντας αποβάλει το «Εγώ» ώστε να διεκδικήσουμε το «Εμείς». Ακριβώς όπως η Νταίζη.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου