γράφτηκε
στον Τοίχο
29.1.17
-
0
Comments
Γιάννης Λαζάρου
«Αφού νικήσατε την εθνική μας ομάδα και εμείς νικήσαμε τους Γάλλους στον πόλεμο, τότε θα τους νικήσετε σίγουρα και σεις», είπε ο Βιετναμέζος στρατηγός Ζιαγκ απευθυνόμενος στους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας. Δεν ήταν απλά μια ομάδα, ήταν ένα σύμβολο.
Την εποχή που μαίνονταν ο πόλεμος στην Αλγερία και οι θηριωδίες των Γάλλων έφτασαν σε σημείο αφανισμού μιας χώρας για την επικράτησή τους, το FLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) αποφάσισε να κάνει γνωστό στον πλανήτη το ολοκαύτωμα που διαπραττόταν από τους Γάλλους στην χώρα.
Η Γαλλία εκείνη την εποχή ζούσε στους ρυθμούς του επερχόμενου Μουντιάλ της Σουηδίας το καλοκαίρι του 1958 με όνειρο να φτάσει στην κατάκτησή του. Επιστράτευσαν για τον σκοπό αυτό ακόμη και παίκτες άλλων εθνικοτήτων, όπως Αλγερινών που έπαιζαν σε διάφορες γαλλικές ομάδες και ξεχώρισαν με το ταλέντο τους. Παίκτες θρύλοι για το Γαλλικό ποδόσφαιρο όπως οι Zitouni, Mekhloufi, Bentifour, Abderahmane Boubekeur ήταν τα βασικά στελέχη της εθνικής ομάδας της Γαλλίας.
Μερικούς μήνες πριν το καλοκαίρι του 1958, την άνοιξη και ακριβώς στις 13 Απριλίου ο FLN καλεί τους Αλγερινούς παίκτες να αποχωρήσουν από τις χώρες που έπαιζαν και να ενταχθούν στην εθνική ομάδα της Αλγερίας. Οι ποδοσφαιριστές μπροστά στο δίλημμα δόξα - λεφτά ή πατρίδα, διάλεξαν αμέσως την πατρίδα.
Εντάχθηκαν στην ομάδα αφού διέφυγαν των γαλλικών αρχών και υπό την διεύθυνση του Boumezrag αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις οδηγίες του FLN κάνοντας γνωστό στα πέρατα του κόσμου το δράμα του Αλγερινού λαού. Η σκέψη ήταν απλή, θα έδιναν αγώνες ανά τον κόσμο με εθνικές ομάδες.
Φυσικά ο πρώτος που αντέδρασε για την κίνηση αυτή ήταν η ΟΥΕΦΑ απειλώντας τις χώρες που θα δέχονταν να αγωνιστούν με αποκλεισμό από όλες τις διοργανώσεις. Έτσι έμειναν οι χώρες που δεν λογάριαζαν την ΟΥΕΦΑ και δέχτηκαν να αγωνιστούν με την ομάδα του FLN, δηλαδή την εθνική ομάδα της Αλγερίας.
Τυνησία, Πεκίνο, Βελιγράδι, Ανόι, Τρίπολη, Ραμπάτ, Πράγα, Δαμασκός ήταν μερικοί από τους σταθμούς της παγκόσμιας περιοδείας τους. Εκτός από τις χώρες που αγωνίζονταν τα νέα έφταναν και σε άλλες χώρες διότι δεν περνούσαν απαρατήρητες οι επιτυχίες τους. Από το 1958 μέχρι το 1962 έδωσαν 62 συναντήσεις με ρεκόρ 47 νίκες, 11 ισοπαλίες και 4 ήττες.
Οι ποδοσφαιριστές που δεν γύρισαν την πλάτη στο κάλεσμα της πατρίδας τους ενώ είχαν μια ζωή εξασφαλισμένη είναι:
Τερματοφύλακες
Abderrahmane Boubekeur, Ali Doudou, Abderrahman Ibrir
Αμυντικοί
Mustapha Zitouni, Kaddour Bekhloufi, Dahmane Defnoun, Mohamed Soukhane, Chérif Bouchache, Smaïn Ibrir, Abdallah Settati, Khaldi Hammadi.
Μέσοι
Mokhtar Arribi, Saïd Haddad, Ali Benfadah, Rachid Mekhloufi, Mohamed Boumezragnote, Hassen Chabri, Abdelaziz Ben Tifour, Boudjemaa Bourtal, Amar Rouaï.
Επιθετικοί
Abdelhamid Kermali, Abdelhamid Bouchouk, Saïd Brahimi, Mohamed Maouche, Ahmed Oudjani, Amokrane, Oualiken, Abdelkader Mazouz, Mohamed Bourricha, Abdelkrim Kerroum, Hocine Bouchache, Saïd Amara, Abdelhamid Zouba.
Μερικοί από τους αγώνες που έδωσαν είναι:
Τυνησία 5-1, 6-1 και 4-0
Μαρόκο 2-1
Βουλγαρία 3-4 και 1-3
Β. Βιετνάμ 5-0
Λιβύη 7-0
Γιουγκοσλαβία 6-1
Ρουμανία 5-2
Ουγγαρία 2-2
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου